Zarządzanie Państwem to sztuka, którą można zgłębiać w nieskończoność, a na przestrzeni czasów wielu formułowało przeróżne koncepcje na ten temat. W ogniu walki klas i interesów Państwo zmuszone jest wypracowywać kompromisy oraz szukać poparcia u większości społeczeństwa. Dla jednych ważne tu będą zyski pieniężne, dla innych dobro społeczne, są też tacy, którzy walczyć będą o jak najmniejszą ingerencję w ich życie.
Jakie muszą być cechy idealnego euro suchara? Słabo odczuwalny klimat, niska losowość, akcje policzalne niczym arkusz Excela w korpo? To też, ale żeby ten tytuł w pełni się należał, grę musi stworzyć człowiek z nazwiskiem Suchy! Oczywiście tym mało śmiesznym żartem (popularnie zwanym sucharem^^) chciałem wprowadzić Was w morskie głębiny, w które zanurzymy się aby stworzyć najbardziej okazałe miasto.
Zawód stolarza to niełatwy kawałek chleba. Musimy pozyskiwać cenne materiały, dbać o rozwój naszego warsztatu, a i czas gra na naszą niekorzyść jeśli chodzi o realizację zleceń. Brzmi jak pomysł na grę planszową? Oczywiście, że tak! Spod ręki Vladimira Suchego otrzymujemy tytuł, w którym wcielamy się w elfiego stolarza. Czy ta gra to bardziej kawałek spróchniałego pnia, czy wyszlifowany na wysoki połysk mebel? Przekonajmy się!
Kiedy pierwszy raz usłyszałem o grze “Eleven” pomyślałem: pierwszy Football Simulator na planszy. Stworzenie czegoś takiego to nie lada wyzwanie. Nie tyle musimy skoncentrować się na ferworze stadionowej walki o gole; co zmagać z codziennymi problemami szefa klubu piłkarskiego czyli topniejącymi środkami, polityką transferową, czy dbaniem o wizerunek naszego klubu w mediach.
Brazylia to kraj, który nam Europejczykom kojarzy się z piękną pogodą, piłką nożną i karnawałem. Państwo to posiada długą i bogatą historię, którą niekoniecznie przybliżano nam na lekcjach historii. Nadrobieniem tych zaległości może być w pewien sposób gra “Brazil: Świt Imperium”, która poza warstwą rozrywkową niesie również sporo treści historycznych.
Jeśli chodzi o konsekwencję przy tworzeniu gier, prym zdecydowanie wiedzie Daniel Tascini. Włoski twórca przy każdym kolejnym tytule raczy nas dziwaczną i trudną do wymówienia nazwą, tematyką nawiązująca do czasów starożytnych i masą kosteczek, które stanowią trzon rozgrywki. Czy w przypadku najnowszego tytułu z jego stajni napotkamy także zadowalającą rozgrywkę?