Licytuj, buduj, wygrywaj!

Recenzja gry planszowej “Faktoria”

Data wydania: 2019
Liczba graczy: 2-5
Czas gry: 30-60 min
Sugerowany wiek: 8+
Wydawca: Lutygo
Główne mechaniki: Licytacja, Wydawanie zasobów

Przełom XIV i XV w. był czasem wielkich przemian i znaczących wydarzeń w historii Europy. Jest to bez wątpienia okres, którym inspiruje się wielu twórców, w tym jak widać również twórców gier planszowych. Gra o której mowa to “Faktoria”, która wyszła spod ręki Luca Olivier’a de Charrière i Renaty de Charrière. Czy na tle innych produkcji tytuł ten może nas zaskoczyć czymś ciekawym? Odpowiedzi szukajcie w dalszej części recenzji.

Ogólny zarys

Nasze zadanie w grze “Faktoria” jest niebagatelne, bo zlecone przez samego króla. Zostaliśmy skierowani do rozwinięcia osady w strategicznym punkcie królestwa. Miejsce to jest bogate w drewno i kamień, jednak niewiele znajdziemy w nim żelaza i złota. Na szczęście budowane przez nas miasto znajduje się na kluczowym szlaku handlowym, co pozwoli nam pozyskać brakujące zasoby od kupców. 

Jak w każdej grze euro, tak i tu klimatu nie odczujemy za dużo, więc warstwę fabularną możemy spokojnie pominąć i zabrać się za rozłożenie elementów gry, co w “Faktorii” nie sprawia najmniejszego problemu, choć można uznać za czasochłonne w stosunku do czasu trwania całej rozgrywki.

Przygotowanie i zasady

Przygotowanie gry rozpoczynamy od umieszczenia drewnianych kostek zasobów w dwóch kolorowych woreczkach. Liczba surowców zależeć będzie od tego w jakim składzie zasiądziemy do gry. Następnie na środku stołu kładziemy planszę główną, na której umieszczać będziemy zasoby do licytacji. Obok niej kładziemy planszę z płytkami symbolizującymi budynki. Na każdym z nich oznaczono koszt w surowcach, punkty za wybudowanie, oraz w przypadku tartaku i kamieniołomu – liczbę surowców jakie dostarczają. Budynki, tak jak kostki zasobów, dostępne są w ilości zależnej od liczby graczy. W pobliżu planszy umieszczamy bank zasobów, jak i kartonowe znaczniki florenów.

Każdy z graczy otrzymuje jedną z plansz, na której umieszczać będzie swoje budynki produkcyjne (tartaki i kamieniołomy) oraz zaznaczać wykonywane akcje. Plansze te zawierają także przeliczniki pozwalające wymienić zasoby na floreny. Pozostałe budowle wznosić będziemy poza planszą gracza i umieszczać w swoim obszarze gry. Następnie bierzemy dyski w wybranym kolorze i umieszczamy na torze punktowym na planszy głównej oraz na polach akcji na planszy gracza. Spośród pozostałych dysków losowo wybiera się pierwszego gracza i to jego dysk będzie wskaźnikiem na osi rund. Każda następna runda przynosić będzie nam zasoby wyszczególnione na obrazku na planszy głównej. Przed pierwszą rundą wszyscy otrzymują 20 florenów , 1 kostkę żelaza i kamienia.

Podczas swojej tury możemy wykonać 3 poniższe akcje w dowolnej kolejności:

• Akcja importu – pozwala na licytację dóbr losowo dobranych i umieszczonych na planszy głównej, na wozach kupców. 2 rzędy przed każdą turą powinny być wypełnione surowcami, poza tymi oznaczonymi ikoną statku – zarezerwowane są dla handlu morskiego i umieszcza się na nich zasoby dopiero po wybudowaniu portu. Podczas tej akcji gracz wybiera przynajmniej 2 kostki, o które toczyć się będzie licytacja i przemieszcza je z z pól wozów na pola ze skrzyniami. Jeśli gracz, który zainicjował licytację przegra ją, otrzymuje jedną z kostek wybraną przez zwycięzcę licytacji. 
• Akcja budowy – dzięki niej możemy zakupić dowolną liczbę dostępnych na planszy budynków. Należy pamiętać, że maksymalnie możemy zbudować 4 budynki produkcyjne, pozostałe nie podlegają żadnym ograniczeniom.
• Akcja produkcji – ta akcja pozwala nam dobrać tyle kostek drewna i kamienia, ile znajduje się na naszych płytkach z budynkami produkcyjnymi.

Rozgrywka dobiega końca w momencie kiedy zakończymy 5 rundę. Podliczamy wtedy wszystkie punkty, jakie znajdują się na naszych budynkach i wyłaniamy zwycięzcę.

Podsumowanie i ocena

Jeśli przeczytaliście moje streszczenie zasad to na pewno zauważyliście, że zarówno przygotowanie gry, jak i cała rozgrywka są jasne i czytelne. Nie ma tu większych problemów na poziomie czytania instrukcji, czy wyjaśniania zasad pozostałym graczom. Zabawa przebiega sprawnie, a przy 2 osobach całość może zamknąć się w niecałych 30 minutach. Wszystkie elementy w pudełku są wytrzymałe i całkiem ładnie wykonane, co wpływa na pozytywny odbiór zawartości. W środku znajdziemy to, co przeciętny planszówkowicz może oczekiwać tzn. drewniane znaczniki i kosteczki, materiałowe woreczki, kartonowe płytki i plansze. Wszystko umieszczone jest w stabilnej i wzorowo wykonanej wyprasce, w której żaden element nie ma prawa się przemieścić.

Wspomniałem, że gra jest prosta… no właśnie, jest to coś, co nie do końca można tutaj uznać za pozytyw. Jest ona bardzo uboga w dostępne akcje, co może spowodować, że dość szybko nam się znudzi i nie znajdziemy w niej miejsca na kombinowanie i główkowanie. Cała zabawa toczy się wokół licytacji, która jest jednym z jaśniejszych punktów tego tytułu, nie da się tego jednak powiedzieć o całości rozgrywki, która toczy się zawsze według pewnego schematu. Ilość otrzymywanych podczas kolejnych rund florenów jest niewielka, a opcja handlu niepotrzebna gdyż pojedyncze monety rzadko kiedy mogą przeważyć szalę zwycięstwa na naszą stronę. Można by ten tytuł wrzucić do worka “dla początkujących”, jednak rynek jest zapełniony tyloma grami z tego segmentu, że “Faktoria” wypada na ich tle bardzo blado. Wydaje mi się, że rozgrywkę można by było przedłużyć, a jednocześnie urozmaicić. Gra pod tym względem mogłaby być bardziej rozwinięta, przez co na pewno wiele by zyskała. Czemu tego nie zrobiono? Mogę się jedynie próbować domyślać.

Z ciężkim sercem, jednak nie jestem w stanie polecić “Faktorii” graczom szukającym dobrej gry euro, lub jej lżejszego zamiennika. Po paru grach da się odczuć, że podążamy zawsze tą samą ścieżką, a nasze zwycięstwo często zależy od udanej licytacji kiedy na planszy pojawi się jedna ze złotych kostek. Monet mamy dużo jedynie na początku i jeśli wydamy zbyt wiele, to gracze bez trudu przelicytują nas w kolejnych rundach. Gra ewidentnie potrzebowałaby jakiegoś rozwinięcia, które podreperowałoby odczuwalne braki. Bez tego obawiam się, że wielu ominie ją szerokim łukiem, wśród tylu obecnych na rynku tytułów.

Plusy:

• Ładnie wykonana z funkcjonalną wypraską;
• Proste i intuicyjne zasady;

Minusy:

• Dość powtarzalna i schematyczna;
• Zbyt mało akcji do wykonania;
• Przelicznik wymiany niekorzystny i nieużyteczny;

Za udostępnienie egzemplarza do recenzji dziękuję wydawnictwu Lutygo

Podziel się:

Facebook

Twitter

Google+

email