Osobiście nigdy nie byłem specjalnie zaprzyjaźniony z uniwersum Diuny. Pewnie tak jak większości, dużo bliżej mi było do gwiezdno-wojennej sagi, która popkulturowo wybiła się znacznie wyżej i zdobyła szersze rzesze fanów. Świat fantasy wykreowany przez Herberta uznawałem za archaiczną historyjkę, która bardziej stanowiła podwaliny pod współczesne produkcje tego typu, aniżeli samodzielną pozycję.
Zawód stolarza to niełatwy kawałek chleba. Musimy pozyskiwać cenne materiały, dbać o rozwój naszego warsztatu, a i czas gra na naszą niekorzyść jeśli chodzi o realizację zleceń. Brzmi jak pomysł na grę planszową? Oczywiście, że tak! Spod ręki Vladimira Suchego otrzymujemy tytuł, w którym wcielamy się w elfiego stolarza. Czy ta gra to bardziej kawałek spróchniałego pnia, czy wyszlifowany na wysoki połysk mebel? Przekonajmy się!
Każde imperium dochodzi do szczytu swojej potęgi, a wtedy naturalną konsekwencją jest ekspansja i podbój nowych terytoriów. W trzecim, i zarazem ostatnim dodatku do gry “Teotihuacan”, otrzymujemy nowe moduły, które wbogacą dotychczasową rozgrywkę, a zarazem pozwolą na tytułową ekspansję i skolonizowanie nowych ziem, poza granicami tytułowego miasta.
Alternatywna wersja historii po Wielkiej Wojnie, masywne mechy, energia produkowana z majestatycznych cewek Tesli – czy to brzmi jak wstęp do dużej gry euro? Okazuje się, że motyw ten można zręcznie wykorzystać i zbudować na jego podstawie dobrze działający tytuł oparty o produkcję energii i budowanie potrzebnej do tego infrastruktury.